If I Let You Go- Part 14

Sa lahat po ng readers ko.. salamat po sa paghihintay sa aking post po. maraming maraming salamat po sa matiyagang paghihintay.


nakagawa na po ako ng solusyon para makapagpost ulit sa BOL. pinayagan po ako ni kuya dhenxo na ipagamit niya yung blogger profile niya para gamitin ko at through their I can post in the BOL. hope subaybayan ninyo na po yung If I let you go. I Think less than 10 more episode na lang po. hope you like it.


Salamat talaga ng marami.


Always here,

Dylan Kyle Santos





Unbreak My Heart – Toni Braxton Song Lyrics

_____________________________________________________________________________

Nakita ko na sinuntok si Anthony ng mga lalaki na kasama ng may hawak sa akin. Pilit nila akong hinihila papasok sa sasakyan. Nanlaban ako at nagsusumigaw. 

Maraming tao ang gustong tumulong pero natigil ang lahat ng magpaputok sila ng baril. Nagtakbuhan ang lahat at natameme ako ng bahagya. Ilang sandali ay nagsusumigaw ulit ako.

“Pakawalan ninyo ako... walang hiya kayo.....pakawalan ninyo ako... wala kayong mapapala sa akin.......” panlalaban ko. 

“Kung hindi ka sasama sa amin ng payapa, papatayin namin tong hilaw mong ex boyfriend.....” nagulat ako sa sinabi niya. 

Di ko inakala na alam nila ang tungkol sa amin. Alam niya ang nakaraan namin ni Anthony. 

“Sino ba kayo??? Ano bang kailngan ninyo sa akin...” pagwawalwa ko. 

Isang halakhak lang ang iginawad nila sa akin. Para bang mga baliw at wala na sa katinuan ang mga kinakausap ko.

"Tumahimik ka nga. Papatayin na kita eh..." sabi nung isa.

"Easy lang boy... lagot tayao kay bossing pag tinegok natin yan..."

"Eh ang ingay eh....."

"Sige na ipasok na ninyo iyan..." sabi ng isang lalaki na mukhang siya ang leader ng grupong iyon dahil sa sinunod agad nila iyon.

"Hindi ako sasama sa inyo...... hindi... sabihin ninyo.. ano bang kailngan ninyo> Wala naman kayong mahihita sa akin... mahirap lang ako...." hindi ko na natapos ang sasabihin ko dahil sa sunod nilang ginawa.

Namalayan ko na lang na sinuntok ako sa tiyan na siyang dahil ng aking panghihina. Naisakay nila ako sa sasakyan nila.

Habang nasa byahe, inda ko pa rin ang sakit ng tiyan. Hindi ko na naisipan na tignan pa ang labas kung saan kami papunta. Nanghihina ako sa ginawa nila sa akin. itinali nila ang aking mga kamay.

Nag ipon ako ng lakas para magwala ulit. Ilang minuto ang lumipas ng makahanap ako ng bwelo. Pumalag ako sa kanila at pilit kong binugbog sila. Kahit apat lang sila, natatakot pa rin ako. 

"Mga walang hiya kayo... pakawalan ninyo ako.."

pag pupumilit ko pa rin. Ilang beses kong ginawa ito at nagawa ko namang guluhin sila.

Sa kakapalag ko, di ko namalayan ng biglang ipinukpok sa aking ulo ang baril na siyang dahilan ng aking pagkawalan ng malay. Daig ko pa ang pinainom ng pampatulog dahil nawalan agad ako ng malay dahil sa sakit na aking naramdaman. akala ko nadugo na nga ang aking ulo dahil pakiramdam ko eh may dugo na lumalabas sa aking ulo.

Madilim, nakakatakot at sobrang lamig. Hindi ko alam kung nasaan ako. Hindi ako makagalaw sa aking posisyon. para bang wala na akong control sa aking sarili.

Unti-unti, lumiwanag ang kapaligiran at tumambad sa akin ang duguan kong katawan. Anong ibig sa bihin nito? Patay na ba ako? BAkit nakita ko ang sarili kong katawan?  Ano ito? Bakit? Paano? Sunod-sunod kong tanong hanggang sa may isang kamay na tumulak sa akin. At nagising ako sa katotohanan.

Nagising ako sa isang di pamilyar na kwarto. Plain ang pagkakapinta ng dingding. 

 “Pakawalan ninyo ako..... please..... maawa kayo sa akin... wlaa kayong mahuhuthot sa akin... nagmamakaawa ako..... please lang....... pakawalan ninyo ako...” sumisigaw na ako ng panahong yon. 

Umiiyak na ako sa kwartong iyon. Kakaibang kaba ang naramdaman ko ng panahong iyon. Ninenerbyos ako talaga. Nasa ganoong anyo ako ng mag isip ako ng tungkol sa nakaraan. Ang mga pangyayari bago maganap ang lahat ng ito.

Makikipagkita na sana ako kay Ryan para makipagayos sa kanya. Mahal na mahal ko siya. Namimiss ko siya. Napaka mali ang pag iisip ko ng masama para sa kanya. Alam ko na mahal niya ako at pilit kong itinatwa ito dahil sa sakit na aking naramdaman.

. Mahal na mahal ko din siya. Sa oras na makaalis ako dito, susulitin ko na ang panahon na kasama ko siya. Di na muli ako mag coconclude ng kung anu-ano. Papatwarin ko siya at bhihingi ako ng tawad sa kung anuman ang kamalian na aking nagawa. 

Pero, natigil ang aking pag iisip. May biglang pumasok sa isip ko na hindi yata matatanggap ng aking kalooban. Paano kung patayin nila ako? Paano kung tadtarin nila ako ng baril at saksak? Muli, tumulo ang aking luha. Kung kani-kanino ng pangalan ang tinawag ko. Kay mama, papa at marami pa. 

“Panginoon... nagmamakaawa ako sa iyo..... tulungan po Ninyo akong pakalmahin ang aking kalooban..... nawa gabayan po Ninyo ako at huwag pababayaan.....” di ko mapigilan ang mapahagulgol sa naiisip ko.

Nasa ganoon akong anyo ng bumukas ang pinto. May pumasok na isang lalaki. May kausap siya sa cellphone. Siguro yun yung mastermind ng pagpapakidnap sa akin. 

“Oo .... ako na bahala dito.... masasarapan to sa akin.... wag kang mag alala.... susundin ko yung inuutos mo... Para sayo to....”  sabi nito sa kausap

Biglang tumingin sa akin ang isang lalaki. Hinubad niya yung suot niyang face mask at nakita ko ang kanyang mukha. Di naman siya mukhang gagawa ng masama dahil sa itsura niya. May itsura naman siya ata malaki ang katawan. Hindi ko maintindihan kung bakit ganito ang pinasok niyang trabaho. MAamo ang kanyang mukha at alam kong mabait siya. Siguro napipilitan lang siyang gawin ito.

“Pakawalan mo na ako... wala kang mapapala sa akin... nagmamakaawa ako sayo... ano bang kailngan mo?” tanong ko. 

"Tumigil ka nga sa kangangawa mo." sabi niya.

"Nagmamakaawa na ako sayo... please lang...." sabi ko.

"Wag kang mag alala masasayahan ka anman dito..." sabi nito....

"Kung pera lang kailngan mo para sumaya... bibigyan kita... pakawalan mo lang ako....."

“Di ako sayo kukuha ng pera kaya tumigil ka jan... simple lang ang kailangan ko sayo... isang panandaliang aliw...” ngumiti siya ng nakakaloko. 

Para siyang wala sa sarili ng panahong yun. Unti-unti siyang lumapit sa kinaroroonan ko. Lalong bumilis ang tibok ng aking puso. Pakiramdam ko ay may mangyayaring kakaiba sa akin.

“Lumayo ka sa akin... wag kang lalapit....” sigaw ko.

Lalo akong natakot habang papalapit siya sa akin. Daig ko pa ang batang takot sa isang multo. Lalagnatin ata ako dahil sa nararamdaman ko ngayon. Sobrang bilis ng tibok ng puso ko. Daig ko pa ang kakatayin dahil sa nangyayari.

“Alam kong magugustuhan mo ito..... di ka naman mapapahiya sa akin... alam kong masasarapan ka...” sabi niya.

 “Walanghiya ka... lumayo ka... kung sino man ang demontres na nagutos sayo niyan masusunog siya sa impyerno....” sabi ko. 

“Anuman ang sabihin mo, di mo pa rin mapipigilan ang gagawin ko....” tumawa siya na para bang isang baliw. 

“Nagmamakaawa ako sayo..... wag..... pakawalan mo ako...” umiiyak na ako. 

Tumigil siya saglit. Wari ay interesado sa narinig mula sa akin.

“Alam mo ba ang mga napagdaanan ko? Lahat na lang masasakit..... ayoko na.... nagmamakaawa ako sayo.....” 

“Wala akong awa... ginagawa ko ito para sa taong minamahal ko....” sigaw niya. 

“Tulad mo, nagmamahal din ako... kaya hanggat hindi pa huli ang lahat, dapat itinatama mo ang kamalian ng mahal mo.... baguhin mo siya..... di siya dapat ganito....” sabi ko.

“Wag mong bilugin ang utak ko......” sigaw niya. 

“Maniwala ka sa akin... di makakatulong kung susundin mo siya... mali tong ginagawa mo... mali....” sigaw ko. 

“Ano bang pakiaalam mo ha? Sino ka ba sa buhay ko?” sabi niya. 

“Nagmamalasakit lang ako.... isang kasalanan ang gagwin mo... isipin mo ang pamilya mo?” sabi ko. 

“Wala na akong pamilya!” sigaw niya. 

Di ko na alam ang gagawin ko. Lahat na sinubukan ko. Ngunit may naisip ako. Papaikutin ko ito. Hindi ako susuko.

“Gaano mo ba kamahal yang mahal mo?” tanong ko. 

“Mahal na mahal ko siya....” sigaw lang niya. 

“Kung mahal mo siya... wag mo siyang hayaing kainin ng kasamaan niya.....” sabi ko. 

“Tumigil ka..... wala kang alam sa mga sinasabi mo..... nagmamahal ako sa taong hindi ako gusto... ginagawa ko ito para lang may magmahal sa akin.... ilang taon akong nagdusa na magpakalat-kalat sa kalsada para lang mabuhay... walang pamilya o kahit anuman... kaya wag kang makialaam na parang kilala mo ako...dahil wala kang alam sa akin.... kaya manahimik ka jan...” galit niyang sinabi sa akin.

“alam ko yang pakiramdam mo... nagmahal na din ako ng ako lang ang nagmamahal.... itinakwil ako ng magulang ko... pero hindi ito ang dahilan para lang maging masama ako. Kahit na pinalayas ako ng aking magulang dahil sa pagkatao ko, tuloy-tuloy pa rin... di ako sumuko, pero bumangon ako at pilit itinatama ang aing pagkakamali...” paliwang ko sa kanya. 

Nakita ko sa mata niya na naliliwanagan siya. Natahimik siya at nag isip ng napakalalim. Pakiramdam ko eh medyo nakaluwag luwag ako sa nangyayari. Napatigil siya sa paglapit sa akin ng bahagya.

Ilang saglit lang, lumapit siya at tinanggal ang tali sa aking mga kamay. Sa wakas napaikot ko siya. Sa loob loob ko unti-unti na akong nabubuhayan ng lakas ng loob.

 “Maraming salamat.... tatanawin kong isang malaking utang na loob ito...” tumalikod na ako at akmang tatakbo na para lumabas. Pero, hinawakan niya ang aking braso at ibinalibag sa kama. 

“At sinong may sabing aalis ka?” sabi niya. 

“Akala ko ba ok na ang lahat?” tanong ko. Naguluhan ako bigla. Nanumbalik ang takot sa aking pagkatao.

"Ano ako uto-uto?"

Bigla niyang hinubad ang damit niya at nagsalita. “Okay na..... simulan na natin... yun ...” at ngumisi siya. 

“Walang hiya ka....” at nagpumiglas ako.

“Napakainteresante mo.... lalo akong nahiwagaan kung ano ang mararamdaman ko sayo... Kung gaano ba kasarap ang malalsap ko sa piling mo.” sabi niya. 

"walang hiya ka... nag mamakaawa na ako sayo... pakawalan mo ako... please!!"

Ngunit parang wala na siyang tenga. Sadyang malakas siya sa akin. Kahit na nagpumiglas ako, walang epekto. Sinusuntokko na siya pero waang epekto.

Pilit niya akong hinahalikan sa labi ngunit iniiwas ko ito. Nanlalaban ako para lang makawala dito. Pero hinawakan niya ang aking mukha at pilit hinahalikan ang aking labi. 

Nararamdaman ko na ang unti-unting pambababoy sa akin. Wala akong magawa. Hinugot niya ang kanyang baril at pinaghubad ako. Wala akong magawa dahil nakatutok ang baril sa akin. Para tuloy akong isang pokpok na nanlilimos ng konting pera. Bakit ganito ang nangyayari sa akin.

"Hubad na..."

Hagulgol lang ako.

"Sabing mag hubad na eh..."

Pilit niyang iniaalis ang aking damit. Kahit ganun nanlaban pa rin ako... pero wala akong magawa para protektahan ang sarili ko. Armado siya at kahit anong gawin ko eh effortless lang.

Sa puntong ito, nawalan ako ng pag asa. pero kahit ganun, pilit nagiisip ng paraan. Kaya kumuha ako ng malakas na pwersa mula sa aking katawan at buong lakas ko siyang itinulak. 

Bumagsak siya sa lapag at iyon ang kinuha kong tiyempo para makatakas. Ngunit, sadyang mapagbiro ang tadhana. Nakabangon agad siya at nakabawi ng lakas. Isang suntok ang nagpabagsak sa akin at dahilan ng pagkawala ng malay.

Unti-unting nawala ang pag asa ko na makatakas dito. Nawala na ang pangarp ko na maging masaya ang buhay ko. Wala na, tapos na ang malilihgayang araw ko.

Nang maalimpungatan ako, hindi ko maintindihan kung anong sakit ang nararamdaman ko sa aking katawan. Iginala ko ang aking mata at nakita ko yung lalaking dumukot sa akin. Walang damit, katulad ko. Natanging ang saplot lang ay ang kumot na nagtataklob sa aming kahubdan. 

Sa puntong iyon, kakaibang panlulumo ang naramdaman ko sa aking sarili. Daig ko pa ang binaboy at pinaglaruan. Daig ko pa ang mga nagbibigay aliw sa iba na kung sila ay kumikita, sa akin ay wala. Lubusan ng nawala ang aking pagkatao. 

Binaboy ako ng lalaking ito. Tumulo ang luha ko na mula sa aking mata. Sinipat ko ang aking katawan. Ramdam ko pa ang sakit na dulot na ginawa niya. Gusto kong patayin ang taong ito, pero mukhang walang lakas ang lalabas sa aking katawan dahil sa panlulumo na aking nararamdaman.

Para tuloy akong isang kalansay na wala ng mga msucles para lang magsilbing taga galaw nito.

Tumayo ako para tuntunin ang aking kasuotan. Ayokong pandirihan at makita ang sarili ko sa aking anyo ngayon. Para akong basura ngayon at di na mapapakinabangan. 

Parang wala na akong maihaharap kay Ryan sa nangyaring ito. Pulubi ako sa aking pakiramdam na wala ng matutuluyan kundi ang lansangan. Namalayan kong nagising yung lalaki at agad bumangon. 

Mataamang tinignan lang ako nung lalaki habang nandun ako sa kinaroroonan ng aking damit. 

“Wag ka ng mag damit... nakita ko na yan.... at naangkin ko na yan...” ngisi niya habang tumatawa. 

Di ako umimik, naituon ko na lang ang atensyon ko sa pagsusuoot ng damit. Pinipigilan ko ang sarili ko. Gustong gusto ko siyang suntukin, gantihan sa ginawa niya sa akin. Bigla siyang lumapit sa akin at hinablot ang aking braso.

“Suplado ka na pala ngayon ha.... ano masarap ba yang pabaon ko sayo ha? Gusto mo pa ba ha?” tanong niyang parang wala sa sarili. 

“Bitwan mo ako... bitawan mo ako... di ka pa ba naawa...nakuha mo na gusto mo makuha... pakawalan mo na ako... binaboy mo na ako... winalanghiya... ano pa ba gusto mo ha? Pakawalan mo na ako...” lalong naging tensyon ang aking paghagulgol. 

Di ko na mapigilan ang sarili ko na maglabas ng sama ng loob. 

“Di pa ako kuntento...gusto ko isa pa.... tulog ka noong nakaraan... siguro mas masarap ka kapag gising ka.... yung tipong lumalaban habang ginagawa ko ang pambababoy sayo...” agad niay ako hinila pabalik sa kama at pumaibabaw sa akin. 

“Walanghiya ka.... pakawalan mo ako... pakawalan mo ako..... itigil mo yan... nagmamakaawa ako...” ngunit para siyang bingi na walang naririnig. 

"Hindi ka pa ba nakuntento? Walang awa ka talaga. Mag sisis ka sa kasalanan mo! Walang hiya ka... Kinasususklaman kita...." Lalo akong napahagulgol sa nangyayari.

Anumang laban ang ginagawa ko, sakit lang ang ibinibigay nito sa akin. Paulit-ulit niyang ipinararamdaman sa akin ang pambababoy na ginawa niya. Pinagsawaan niya ang katawan ko at parang wala siyang kasawaan. Luha at hikbi ang naging kasagutan ko sa nagawa niya. Wala na akong kaluluwa sa ginagawa niya. Daig ko pa ang nasa impyerno. Gustong gusto ko ng mapakamatay pag katapos ng lahat ng ito.

Daig ko pa ang isang baboy dahil sa ginawa niya. Nanlulumo na ako sa sarili ko. Ikinalulugmok ko na ang nangyari sa akin ngayon. Sobrang wala na akong mukhang ihaharap pa kay Ryan.

Matapos ang ginawa niya sa akin, nagbihis na siya. Ang sarap sapakin ng lalaking ito. Sobrang kinakamuhian ko ito. Wala siyang kaluluwa at walang awa. SInusumpa ko ang lalaking ito. Magbabayad siya sa akin. Magbabayad siya.

Isinakay niya ako sa kotse na pinangdukot sa akin. Nanahimik ako sa kotse habang nagbyahe kami. Katabi ko siya at nakaakbay siya sa akin. Paminsan minsan eh hianahalikan niya ako sa leeg pero umiiwas ako. Ano ba ang akala niya sa akin? Isang kaladakarin? Bakit ba hindi na lang mawala- wala ang mga taong masasama at walang magawang tama? Gusto kong pumatay ng tao, gusto kong ipatikim sa kanya ang ginawa niyang kahayupan sa akin. Sagad sa buto ang galit ko sa kanya.

Ilang oras din ang nakaraan at nakarating kami sa bahay ko.

Ibinaba nila ako sa harap ng bahay namin. Itinulak niya ako sa harapan nito at nag salita. May ibinulong siya sa akin bago ito na labis kong ikinalaki ng mata.

“Wag mong kalimutan ang sinabi ko sayo....” at umalis na sila palayo.

(Itutuloy)