Campus Figure- Part 1

Woooh,...at last nakapag comeback na ako.... Kamusta na sa mga readers ko..... Haixt..... PAsensya kung medyo isang bwan kong hindi nagparamdam...... ang hirap mag hanap ng signal dito....

SAna magustuhan niyo tong new story ko...... salamat sa mga nakakaintindi...

Kuya Randel...woooh....may tatanong ako sayo....... heheheh....

Kuya Junius.... Musta na...miss ko na kakulitan mo...hehehhe......

Kuya lAnz...... musta....

Rhey ko....... Nxia ha....

Dhenxo.... nice story...hahahahahha...musta na


HAixt....... nga pala..... ang ganda nung Idol Ko si Sir... nabasa ko na siya.....heheh....galing talaga ni kuya mike...hehehhehe......

hope you like my new story...

Olweiz Hir,

D.K

___________________________________________________________________________________
Isang maaliwalas na buhay, mapayapang pamumuhay, may mga bagay na maipagmamalaki at higit sa lahat, may yamang maiaangkin. Yan ang buhay…… buhay na pinapangarap ko. Laki ako sa hirap, kahit na matalino ako, hirap pa rin kami sa gastusin sa araw araw. Scholarship lang ang tanging nagpapaaral sa akin. Kung wala ito, wala rin ako. Kaya nga pinagsisikap kong gawin ang lahat eh. Ako lang ang tanging anak nila nanay at tatay. Sa hirap ng buhay siyempre kaya siguro ganun. Napasok ako sa isang private school. Yun lang kasi ang nagoffer sa akin ng scholarship. Sa totoo lang student council president ako.




Marami ang nakakakilala sa akin. Siyempre president eh. Kaso ang problema sa akin, may pagka weird, nakasalamin, hindi marunong mag ayos ng style ng buhok. Kaya siguro walang nagkakagusto sa akin. Sa pagiging president ko, may mga taong medyo pasaway talaga sa akin. Yun yung 5 magkakabarkada na talagang ayaw sa akin. Hindi naman sa ayaw pero inis lang kasi lagi sila ang nasisita…hehehehe.




“Kyle….. ano nga pala assignment natin kahapon sa Filipino?” pagtawag sa akin ni Jonas. Si Jonas ang isa sa malapit kong kaibigan. Bibo, matangkad, halos kasing tangkad ko kung susukatin, kayumanggi, maganda ang katawan at palangiti lagi. “Ah…….essay lang yun…yung nasa kabilang board…ayun yung tanong…” sagot ko naman.




Sa bahay, ako ang tagapaglinis, tagapagligpit at ako rin ang naglalaba ng damit naming. Proud na proud nga ang magulang ko sa akin kasi marunong ako ng Gawain bahay. Marami na kaming naranas na kasawian. Yan yung mawalan kami ng bahay at palayasin. Mahirap ang ganun, lalo na kung wala talaga kayong maraming pera.




Si Vince, siya ang pinakaleader ng magkakabarkadang lagging nasisita ko. Siga palibhasa gwapo, mayaman at nasa kanya na ang lahat. “O Ms. President este Mr. President….” Sabay tawanan. Yun ang lagging pambungad sa akin ng kahit sino sa kanila. Lagi nila akong ginaganun, inaasar at kinukutaya. “Ako nga ay tigil tigilan ninyong 5…makakatikim na talaga kayo sa akin……” sabi ko sa kanila na patuloy sa pangungulit. “Easy lang…….. di kami nandito para guluhin ka…..” mga pasaring ni Vince. Kaya ako, dahil sa walang mood di ko na lang sila pinansin at umalis na lang. Ayokong maikapgargumento sa kanila. Ng palakad na ako, bigla hinila ni Vince ang kamay ko at hinatak ako papunta sa kanya. “Ano ba? Pa hard to get ka pa….” at sabay halik sa akin.




Nagulat ako sa ginawa niya. Halos idiin na niya ang pagkakahalik sa akin. Ng mamataan ko ang aking presensiya at nakabawi sa kahihiyan, isang suntok ang iginawad ko sa kanya. At tuloy tuloy na akong umalis. Buong maghapon akong nag iisip sa nangyari. Bakit ba hindi mawala sa aking isipan ang nangyari kanina. Hanggang sa mag uwian na.




Habang papalabas ako sa school nakita kong nakaabang ang magkakabarkada. “Uy pare ayan nag f mo oh… ihatid mo naman” sabay tawanan. Gusto ko na talagang makipagbabag sa mga to pero nakakahiya naman sa mga nakikita kaya binilisan ko na lang ang paglalakad. Bakit ba nila ako ginaganito. Bakit kailangan umabot pa sa ganito. Oo sinisita ko sila, p-ero bakit ganito na lang ang pangbabastos nila sa akin. Naiinis ako sa kanila. Masyado silang mapagmalaki. Oo nga at nasa kanila na ang lahat pero ang papangit naman ng ugali nila.




Habang papauwi ako, hindi ko namalayan na nasa likod ko na pala si jonas. “Uy best friend, ang lalim ata ng iniisip mo ah.” “Ah, medyo lang…heheh wag mo na akong intindihin ayos lang ako….” Sagot ko sa kanya. Di tulad ng ibang mayaman, mabait si Jonas. Lagi niya akong nililibre at kahit ganoon na lang ang pagitan naming dalawa, sobrang bait pa rin niya. Swerte siguro nung mapapangasawa nito, mabait na gwapo pa.





Mauunang makauwi si Jonas sa akin. Pagkatapos kasing sumakay sa jeep, maglalakad pa ako pauwi ng mg 60 meters para makarating saamin. Ginagawa ko to para naman makatipid na… Malapit lang naman yun eh.





Pag dating ko sa bahay, nakita ko ang isang bag na may laman na gamit. Hindi ko alam kung para kanino yun. Nagmano muna ako kila nanay at tatay saka nagtanong. “Nay, kanino tong bag ditto….” Sumagot si itay, “Anak, sayo yan….kasi……..aalis ka na ditto….doon ka na titira kila Sir Marco……” “sir marco, sino yun?” tanong k okay itay. “Siya yung kaibigan ko anak…. Siya yung tumutulong sa akin…..kailangan kasi nila ng house boy at caretaker kasi mawawala sila ng mga 1 year. Eh yung anak naman nila, sobrang gala daw at hindi mapagkakatiwalalaan…. Eh naisip ka bigla ni Sir kaya sabi ko sige…….. yaan mo makakapg-aral ka pa naman eh….may kasama ka doon…mga katulong tapos yung nag iisa nilang anak……. Ang gagawin mo lang naman doon ay babantayan mo lang ang bahay at medyo mag aayos ayos din ng konti….dagdag kita ein yun eh….ok lang bay un say o anak?” mabang tugon ni itay. “Ah sige po ok lang…para anman makatulong ako sa inyo….”





Pero sa kaloob looban ko, iniisip ko kung ano ang magiging adjustments ko sa bahay na yon. Di ko pa nakikita si Sir Marco kaya hindi ko alam kung ano ang ugali niya. Baka pagmalupitan niya ako. Medyo kinakabahan ako nung makapasok na ako sa loob ng bahay nila. Napakalaki ng bahay nila. Kung ikukumpara sa bahay naming, para lang bodega ito. Mamahalin lahat ng kagamitan sa bahay at parang pag may nasira ako, buong buhay ko ang kapalit. May isang lalaki ang bumaba kasama ang isang babae. Ayon na ata si Sir Marco. Sinalubong nila agad ako. ‘Welcome ijo. Slamat at pumayag ka sa alok naming…. Wala na kasi kaming ibang alam na kakilala eh.” Sabi ni Sir Marco. Iniikot muna ako sa buong bahay. Feeling at home naman ako kahit medyo naninibago pa ng unti. Nauna ng umalis si itay. Tapos inihatid na ako sa magiging kwarto ko. Malaki yon at namangha ako sa nakikita ko..Pangarap ko ang magkaroon ng ganitong kwarto. “Sana magustuhan mo tong kwarto mo….. Dito ang cabinet, may sarili ka ring banyo sa loob ng kwarto….kaya feel at home…” sabi ni Sir Marco. “salamat po sir Marco. Nakakahiya naman po. Sobrang laki po nito…….” Sagot ko. “Wala yun… Ay siya iwanan na kita ha…”





Hindi pa rin ako makapaniwala na ditto ako titira ng mga ilang buwan at sabihin na nating 1 taon yon. Nilibot ko ang buong kwarto at isibnalaksak ko na ang mga gamit ko. Tapos, ng gabi na, binisita ako nila Sir Marco. “O, matulog ka na… may pupuntahan pa tayo bukas.” Sabi ni Sir Marco. “Saan po tayo pupunta? Pano po yun, eh may pasok po ako sa school naming…” tanong ko. “Wag kang magalala, tumawag na kami sa school mo at pinagpaalam ka na namin… Pupunta tayo dun sa kumpanya naming at itotour ka para maasikaso mo rin yun…..”sabi ni Mam Rose. “At isa pa nga pala, Tita Rose na lang ang tawag mo sa akin at Tito Marco na lang sa asawa ko…” dagdag pa ni Mam Rose. “Ah nakakhiya naman po…. Nga pop ala, asan po yung anak niyo po?” tanong ko sa kanila. Nakita kong medyo natigilan silang pareho. “May nasabi po ba akong mali?” tanong ko ulit sa kanila.







Maganda ang gising ko kinabukasan, pag kagising ko nagbihis na ako. Nagulat ako ng Makita ko ang isang poloshirt, sapatos at maong pants sa may cabinet ko. Nakalagay pa ang isang sulat na nagsasabi na isuot ko daw ito. Kaya naligo na ako at isinuot ko iyon. Nang lumabas ako para mag almusal, nakita ko sila Sir at mam sa may dining room. “Good Morning iho…….. kamusta tulog mo?” tanong ni Mam Rose. “good morning din ho….. okay naman po ang tulog ko…heheeh” sagot ko. “Bagay na bagay pala say o yang damit mo eh…. Magkasukat kayo ng anak naming…” tuwang tuwang pahayag ni mam Rose. “Salamat ho…” sagot ko naman. “Ililibot ka naming sa kompanya namin at ibibili ka ng mga damit.” Sabi ni Sir Marco. “naku, sobra sobra nap o ito…. Nakakhiya naman po.” Nahihiyang tugon ko. “Hwag ka ng mahiya, para ka na rin naming anak…. Ang laki ng mga naitulong ng ama mo sa amin…ng di dahil sa tatay mo siguro patay na ako….” Sabi ni sir Marco. Iniligtas kasi ni tatay si Sir Marco nung hinoldap siya. Buti na lang at matapang si tatay at sinunggaban nya yung holdaper. Yun ang kwento sa akin ni itay.






Ang sasarap ng mga pagkain na nakahanda. Ngayon lang ako makakatikim nito… Napansin ko lang ang isang plato na nasa tabi ko. Naisip ko, baka sa anak nila yon kaya angtanong ako. “Sir…” “Diba sabi ko tito na lang…” “Ah ok po…. Tito, asan po yung anak niyo?” “Ah, siguro nasa itaas……. Teka ipapatawag ko na lang…” akmang tatwagin ni tito marco si nay pacing ng sumingit ako. “Ako na ho ang tatawag sa kanya.” Pumayag naman siya at itinuro ang kwarto nito. Nakailang katok ako bago ito pagbuksan. “Hindi ba akyo makapag hintay ha….” Sabi ng isang lalaking namumukhaan ko. Nagulat ako ng makilala ko kung sino ang anak nila Tito Marco at Tita Rose. “Ikaw? Ikaw ang anak nila Tita Rose?” Hindi ako makapaniwala sa nakikita ko. Ang anak nila ay walang iba kung hindi si Vince.




(Itutuloy)